Na het eerste deel van mijn zwangerschapsverhaal is het nu tijd voor deel 2: mijn bevallingsverhaal. Zal ik dit keer wel thuis kunnen bevallen? Of zal het, aangezien ik inmiddels ruim 42 weken zwanger ben, wederom uitdraaien op een ingeleide bevalling?
Koningsdag
Het is Koningsdag 2019 en ik ben 42+4 weken zwanger. Zoals je in deel 1 hebt kunnen lezen lukte het de verloskundige helaas niet om thuis mijn vliezen te breken. Mijn baarmoedermond was nog niet rijp genoeg en daarom kon ze er niet goed bij. We zijn nu in het ziekenhuis voor een ctg en om alsnog de vliezen te laten breken. Daar zijn ze hier toch beter op toegerust. Wel hebben we besloten dat, als het ctg goed is en het vruchtwater helder blijkt te zijn, we direct terug naar huis gaan voor mijn gedroomde badbevalling thuis.
Gelukkig is het ctg nog altijd prima. Tijd voor stap 2, het breken van de vliezen. Stiekem zie ik er als een berg tegenop. Gezien de termijn is de kans immers groot dat er meconium in het vruchtwater zit… Ik zet die gedachte van me af en hoop er maar het beste van, een weg terug is er ook niet.
Omschakelen
Om 12.00 uur wordt mijn angst bevestigd, het vruchtwater is gekleurd. Het teken dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept. Verdorie! Het grote omschakelen kan beginnen. Volgens protocol heb ik nu een half uur de tijd om ‘spontaan’ weeën te krijgen. Blijven de weeën uit dan krijg ik een infuus met weeënopwekkers. Alleen… we hebben vanmorgen geen spullen meegenomen naar het ziekenhuis. Manlief wilde dat wel, alleen ik niet. Mijn gedachte hierachter was dat we dan immers de goden zouden verzoeken en zeker in het ziekenhuis konden blijven. Gelukkig is men meer dan bereid om van het protocol af te wijken. Er wordt besloten om mijn lichaam 2 uur de tijd te geven zodat mijn man rustig de spullen op kan halen en ik aan het nieuwe idee van (weer) een ziekenhuisbevalling kan wennen.
In de 2 uur die voor me liggen bestel ik wat te eten, lees ik een tijdschrift en doe ik de nodige schietgebedjes waarin ik stilletjes smeek om weeën. Na ruim een uur is manlief gelukkig alweer terug en vraagt hoe het ervoor staat. Ik moet hem teleurstellen, want, afgezien van zo nu en dan een harde buik, gebeurt er verder nog altijd niks. Weer een uur later komt de klinisch verloskundige weer binnen en verdorie (geloof me, ik dacht op dat moment hele andere dingen) nog altijd geen weeën te bekennen. Ook mijn vierde bevalling wordt ingeleid…
De verpleegkundige komt binnen en legt een infuus aan. We hebben afgesproken om het infuus langzaam op te hogen zodat mijn lijf de kans krijgt om het over te nemen, al heb ik er inmiddels een hard hoofd in dat dat nog gaat gebeuren.
Eindelijk weeën
Hoera, vreugde en blijdschap: rond 15.00 uur – 15.30 uur zijn daar dan eindelijk de eerste weeën! Wie had dat gedacht. We kijken nog altijd wat televisie en lachen de opkomende zenuwen weg.
Dit is het moment dat ik ieder besef van tijd kwijtraak. Ik weet dat ik aan een draadloos ctg zit en dat ik, met hier en daar een tussenstop, af en toe eens naar het toilet wandel om te plassen. Hoewel ik de weeën nog aardig op weet te vangen nemen ze snel in hevigheid toe. Pfff, eigenlijk wil ik onder de douche en we bellen voor hulp.
Klinische badbevalling
De verloskundige komt en vraagt me of ik niet liever in bad wil, aangezien dat mijn grote wens is en ze die mogelijkheid kunnen bieden. Ik sta in dubio. Als alles goed is met de baby willen we namelijk zo snel mogelijk naar huis en niet eerst alle rompslomp op moeten ruimen… Ook mijn man zegt dat ik dat opruimen los moet laten en gewoon voor het bad moet gaan. Ik stem dus al snel in en de verloskundige twijfelt geen moment: er is haast met het opzetten van het bad!
En ze heeft gelijk. Allemachtig, de weeën zijn pittig! Het opvangen wordt steeds moeilijker. Ik hang wat te zuchten en te puffen over de wasbak terwijl iedereen met het bad in de weer is. Zodra het bad is opgeblazen en de waterslang aan is dirigeert de verloskundige me het bad in en de warme straal water over mijn buik te laten stromen. Oh ja, dit werkt goed! Eindelijk kan ik weer een beetje ontspannen. Het infuus wordt ook zachter gezet, ik heb inmiddels zo’n 6 à 7 weeën per 10 minuten, een beetje veel van het goede.
Volledige ontsluiting
Al snel wil mijn lijf tijdens een wee meeduwen. Ik twijfel of ik mee moet geven, zit ik nu al tegen de 10 centimeter aan? De verloskundige zegt dat ik toe mag geven aan die drang door zachtjes te persen. Na een paar weeën merk ik dat de twijfel me blokkeert en vraag haar de ontsluiting te checken. Natuurlijk heeft mijn lijf gelijk: ik heb al volledige ontsluiting!
Het blijkt nog een uitdaging voor me om de ideale pershouding in bad te vinden. Half zittend met mijn voeten tegen de andere kant van het bad blijkt het prettigst te zijn. Manlief staat buiten het bad achter me en houdt me onder mijn oksels vast zodat ik niet door het bad glijd. Ik pers alsof mijn leven ervan afhangt, de complimenten van zowel de verpleegkundige als de verloskundige vliegen me om de oren. Toch ben ik in gedachten vooral bij mijn baby. Zal alles wel goed zijn als ze zo geboren wordt? Zou ze meconium geaspireerd hebben? Op de een of andere manier weet ik die gedachten gelukkig van me af te zetten. Ze helpen me niet op een positieve manier.
De verloskundige en verpleegkundige blijven me aanmoedigen en roepen steeds dat ik het fantastisch doe. Het zal wel. Hoe dan ook, om 20.07 uur wordt onze dochter Nova al geboren. Ongelooflijk, wat een snelle bevalling! Helaas heb ik niet veel tijd om in het bad na te genieten. Ondersteund door verloskundige en verpleegkundige ga ik op bed liggen. Nova blijft een beetje blauw, kleurt niet goed bij. Ook het huilen lukt niet zo goed. De kinderarts, die sowieso langs zou komen, wordt gewaarschuwd en komt al snel binnen. Al snel wordt besloten dat ze Nova meenemen om haar te ondersteunen. Kut.
Couveuse
Manlief gaat met haar mee, ik blijf met de verpleegkundige achter. Ik herinner me dat ik me op dat moment niet ongerust maakte, het gevoel had dat het allemaal wel goed zou komen met Nova. Wel baalde ik ervan dat we nu in ieder geval een nacht in het ziekenhuis moesten blijven. Hoe lang het duurt voor Nova in de couveuse de verloskamer opgereden wordt weet ik wederom niet. Er wordt verteld dat ze toch meconium geaspireerd heeft en dat daarom haar ademhaling ondersteund wordt. Voor observatie wordt ze naar de couveuseafdeling gebracht. Natuurlijk gaat mijn man mee met haar en we spreken af dat ik me even ga opfrissen en zo snel mogelijk naar boven kom.
Douchen
Zo gezegd zo gedaan. De verpleegkundige vraagt of ik me met een washandje op wil frissen of onder de douche wil. Aangezien het in de praktijk net zoveel tijd en energie kost en ik wil plassen (voor wie zich dat niet realiseert, dat laatste kan vies tegenvallen), kies ik voor de douche. Het infuus wordt afgedopt en ik ga samen met de verpleegkundige voorzichtig naar de badkamer. Ik neem plaats op de douchestoel, de douche gaat aan en de verpleegkundige reikt me een washand aan. Aangezien alle handdoeken zijn gebruikt voor mijn gedroomde badbevalling gaat de verpleegkundige even nieuwe halen.
Terwijl ze weg is probeer ik me zo goed en kwaad als het gaat te wassen. Ik probeer even te gaan staan, maar voel dat ik leegloop en ga snel weer zitten… Oh jee, het is wel veel bloed. Of lijkt dat maar zo omdat het zich direct met het water vermengt? Ik voel me toch een beetje licht in mijn hoofd worden en twijfel of ik op de bel ga drukken, maar gelukkig komt dan de verpleegkundige alweer binnenlopen. Ze ziet dat ik me niet zo lekker voel en brengt me zo snel mogelijk terug naar het bed en sluit het infuus weer voluit aan. De matjes met bloed worden door haar gewogen zodat ze nauwkeuriger kan bepalen hoeveel bloed ik verlies. Ikzelf voel me liggend in bed alweer aardig goed en hoop van harte dat er niet een stukje placenta is blijven zitten. Manlief, die inmiddels weer bij me is én blijft tot we samen naar Nova kunnen, zou het denk ik slecht trekken als zowel vrouw als dochter voor zijn ogen afgevoerd worden. Gelukkig krimpt mijn baarmoeder en wordt het hevige vloeien langzaam minder.
Manlief vertelt me dat Nova tijdens het onderzoek flink overgegeven heeft en dat ze haar luchtwegen hebben uitgezogen. Het prikken van het infuus was ook een hels karwei en om dat bij je eigen kind te zien is op zijn zachtst gezegd een licht traumatische ervaring. Afgezien van de moeizame ademhaling doet ze het eigenlijk prima. Het is gelukkig een sterke baby!
Kolven
Aangezien ik borstvoeding wil geven en Nova dat op dit moment goed kan gebruiken vraag ik de verpleegkundige om een kolf. Ik kolf tot ieders grote verbazing maar liefst 60 milliliter colostrum! Hè hè, eindelijk iets wat meezit vandaag. Nu we klaar zijn op de verloskamer en we niet met onze dochter naar huis kunnen, worden we overgebracht naar de kraamafdeling. En nu wil ik eerst naar boven om mijn dochter vast te houden! Hup, met bed en al wordt ik naar boven gereden zodat ze fijn bij me kan liggen.
Het is een verdrietig aanzicht. Mijn kleine meisje in een glazen kistje (couveuse) met een gigantisch apparaat op haar mooie kleine hoofdje wat haar helpt met lucht en zuurstof (CPAP), een neussonde in dat ieniemienie neusje en een gigantische venflon in dat oh zo kleine handje van haar. Eindelijk mag ik haar rond 1.00 uur ‘s nachts in mijn armen sluiten. Letterlijk een verlaat Gouden uur, met een hoofdletter G, wat veel te snel naar mijn zin voorbij is. Maar allemachtig, wat zijn we moe. Ondertussen is het al bijna 2.00 uur, ik wil nog een keer kolven (wederom een mooie opbrengst van 40 milliliter) en dan toch echt even slapen!
Al met al was het een veelbewogen en vooral emotionele dag. Ik hoop dat Nova zo snel mogelijk mee naar huis mag zodat we kunnen gaan genieten van de kraamweek. Hoe die verliep kun je de volgende keer lezen!
Gerelateerd:
- Kraamplan | Waarom heb je die nodig en wat zet je erin?
- Geboorteplan | Waarom heb je die nodig en wat zet je erin?
- Gender reveal | Wil jij het geslacht weten?
Afbeelding barende vrouw in bevalbad: Lighthunter – Shutterstock
1 COMMENT