De kraamweek | Mijn vierde zwangerschap

Na het zwangerschaps– en bevallingsverhaal van mijn vierde zwangerschap is het nu tijd voor de kraamweek. Verliep die wel volgens het door mij opgestelde kraamplan?

 

De eerste nacht

Kolfde ik de eerste keer op de verloskamer maar liefst 60 cc borstvoeding, de tweede keer is het nog maar 40 cc. Ik besluit te gaan slapen en mijn wekker om de 2 uur te zetten zodat ik kan kolven. Die borstvoeding moet en zal op gang blijven! Het elektrische kolfapparaat claimt dat het een baby nabootst, maar mijn borsten trappen daar toch echt niet in. Tot mijn grote frustratie, wat ook niet bepaald meehelpt, komt er niks meer. Geen druppel. Alleen met mijn blote handen weet ik er nog zo’n 20 cc uit te krijgen.  

 

Zondag 28/4

Manlief mocht gelukkig blijven slapen en we zijn dan ook al vroeg bij Nova. Ze is de nacht goed doorgekomen alleen heeft ze koorts gekregen, wat wijst op een infectie. De arts wil een kweek af laten nemen en starten met een antibioticakuur voor tenminste 36 uur. Helaas mislukt het afnemen van de kweek en wordt de kuur van 36 uur verlengd naar 5 dagen.

Nu het duidelijk is dat ik de kraamweek in het ziekenhuis door zal brengen wordt mij een gezinssuite op de couveuseafdeling beloofd. Ik kan niet wachten tot het moment daar is. Ik hoef dan eindelijk niet meer met bed en al naar boven, omdat ze dan waarschijnlijk (afhankelijk van de CPAP) gewoon bij mij op de kamer kan verblijven. 

En het kolven? Nou, dat lukt nog altijd niet. Ik buidel veel met Nova, maar het live voeden kan door de CPAP nog altijd niet. 

 

Maandag 29/4

In de vroege uurtjes (5.00 uur, ik wilde net weer een kolfpoging ondernemen) word ik door de verpleegkundige opgehaald. Nova is onrustig en aangezien ze de CPAP eraf hebben gehaald kan ik gelijk een poging doen om live te voeden. Jippie! En wat blijkt? Ze is een natuurtalent! En een meisje, die schijnen pittiger te zijn.

Er is om 10.00 uur artsenvisite aan het bed en ik zit er klaar voor. Nu de CPAP eraf is is er eigenlijk geen enkele reden om haar op de couveuseafdeling te houden, maar er is ook nog altijd geen gezinssuite vrij. Kortom: ik ga het gevecht met de artsen aan omdat ik haar bij mij op de kraamafdeling wil hebben. Het goede nieuws is dat het mag, mits ze aan het einde van de dag (17.00 uur) voldoende gedronken heeft!

Eerste voeding

En nu begint de ellende pas echt… Om 13.00 uur moet ze een voeding (lang leve de schema’s van het ziekenhuis (jup, sarcasme)). Ik weet dat ik nu nog niet voldoende borstvoeding heb en Nova lijkt niet echt trek te hebben dus ik vraag een flesje kunstvoeding aan de verpleegkundige. Ze mag 10 cc laten staan, maar wat ik ook probeer, Nova heeft er geen zin in… En ik? Ik raak lichtelijk in paniek, haal een paar keer diep adem en leg me er voor nu maar bij neer. Geen trek is geen trek lijkt me zo.

Tweede voeding

Om 16.00 uur ben ik weer bij Nova voor de volgende voeding. Wederom ligt ze te slapen en heeft ze gewoon geen honger. Wat blijkt? Rond een uur of 14.30 uur was ze onrustig en toen hebben ze haar de resterende 30 cc van de vorige voeding gegeven. Ik kan mijn oren niet geloven en ik bereik mijn breekpunt. Tranen rollen over mijn wangen en ik raak lichtelijk overstuur. Zoals het er nu voor staat krijg ik haar vandaag niet naar beneden, wat oneerlijk! Als ze geen honger heeft kan ik het er toch moeilijk inproppen?

Gelukkig begrijpt de verpleegkundige mijn frustratie, irritatie, onmacht en, nou ja, boosheid. Ze besluit de zaalarts te bellen zodat we kunnen overleggen. Afijn, heen en weer geluld als brugman, status erbij, nog meer tranen die vloeiden en puntje bij paaltje bleek dat Nova al superveel gedronken had die dag omdat het voedingsschema was opgehoogd. Goddank, ze mocht met me mee naar beneden! 

Eindelijk!

Nu ik haar eindelijk bij me heb laat ik haar niet meer los. Huilt ze? Borst aanbieden. Is dat niet wat ze wil? Dan kijk ik wel verder. Aangezien we thuis ook samen zullen gaan slapen doe ik dat in het ziekenhuis ook. Oei, nog meer verpleegkundigen overstuur omdat ik van zoveel protocollen afwijk. Ik voel me bijna een ontaarde moeder omdat ik géén 3 uur tussen de voedingen wil laten (want, was het argument, dat is handig voor thuis) en omdat ik haar bij me in bed neem (want, zogenaamd onveilig). Ik laat ze maar praten en volg Nova en mijn gevoel. En dat mijn gevoel juist is blijkt ‘s nachts maar weer: Nova plast flink en de verpleegkundige en ik roepen tegelijkertijd dat de neussonde eruit kan. Nu alleen die verdomde venflon nog, maar dat kan pas vrijdagmorgen om 6.00 uur…

 

Dinsdag 30/4

Vandaag is de verschrikkelijkste dag van de kraamweek, horrordinsdag zo je wil. Normaal gesproken zou een gezonde kraamvrouw als ik vandaag met ontslag moeten. Maar dat is wegens de borstvoeding sowieso geen optie en Nova moet vanwege de intraveneuze antibiotica in het ziekenhuis blijven. Op de gezinssuites, waar ik zonder problemen 10 dagen zou mogen verblijven, is nog altijd geen plek. En waarom niet? Het blijkt dat ‘ze’ een suite die vrijkomt iedere keer aan 3 gezinnen beloven met als gevolg dat er altijd 2 gezinnen teleurgesteld zullen worden.

Verhuizen

De verpleegkundige van de kraamafdeling is het zat dat ik steeds gepasseerd word en komt me vol trots vertellen dat ze een andere kamer voor me heeft weten te regelen. Maar ik wíl helemaal geen andere kamer, ik wil gewoon hier op mijn plekje blijven en rust aan mijn hoofd. Zelfs al zou me dat dan het eigen risico kosten. En weer heb ik geen keus, de verhuizing zal gaan gebeuren no matter what. Fuck.

Mijn nieuwe kamer bevindt zich, jawel, helemaal achteraan in de gang, op de kinder- en jeugdafdeling. De verpleegkundigen van de kraamafdeling dragen de zorg over en er komt een zorghulp langs om me te vertellen over het reilen en zeilen op de afdeling. Ze vertelt me waar het toilet is (halverwege de gang), waar de douche zich bevindt en waar ik koffie kan halen (beiden voor in de gang). En oh ja, daar bevindt zich ook de koelkast en de magnetron waar ik mijn eten op kan warmen. Nu ik bij hun op de afdeling ben gekomen moet ik namelijk voor mijn eigen eten zorgen.

Whut?! Ik ben een KRAAMVROUW die in haar kraamweek zit! Dit moet een slechte grap zijn… Ik raak lichtelijk in paniek en heb er gewoon pijn in mijn buik van. Mijn tranen vloeien dan ook weer rijkelijk… Maar nee hoor, het is geen grap. Ik kan voor de avond wel een pakketje krijgen met brood en drinken en ook het ontbijt is inbegrepen. Maar het middag- en avondeten zal ik vanaf woensdag toch echt zelf moeten regelen. 

Moegestreden

Hoewel ik er 100% zeker van ben dat er een gigantische fout gemaakt wordt heb ik de kracht niet meer om het gevecht aan te gaan met iemand die weer zo (compleet onterecht) zeker van haar zaak is. Maar in plaats van dicht te slaan veeg ik mijn tranen weg en schiet ik in regelmodus. Oké, welke spullen heb ik nodig? Kleding voor mezelf en de wandelwagen zijn het belangrijkste, want ik ga toch zeker Nova niet op de afdeling achterlaten als ik op jacht ga naar voedsel (hoezo oerinstinct haha). Daarna begin ik de inmiddels veel te volle kamer op te ruimen. Alle overbodige spullen zet ik op de gang. Ook komt vandaag de eerste kraamvisite: mijn schoonouders en mijn vader en stiefmoeder.

De hele avond zie ik verder niemand, er komt alleen iemand voor de antibiotica van Nova. De verpleegkundige kijkt me amper aan en ik voel me bijna een paria in plaats van een gelukkige kraamvrouw. Het feit dat Nova en ik samen zijn maakt alles goed.

 

Woensdag 1/5

Was ik het gevecht maar aangegaan, mijn gevoel was goed… De verpleegkundige van de dagdienst komt bij me, haalt koffie voor me (goddank) en gaat met me in gesprek. Ze vraagt zich af hoe het zit, omdat er verwacht wordt dat zij de controles bij mij doet (die gisteren dus ook niet gedaan zijn). Het probleem is alleen dat ze ze nergens kan noteren omdat ik met ontslag gestuurd ben. We snappen er allebei geen hout meer van. 

Na 3 kwartier uitzoekwerk blijkt puntje bij paaltje dat de kraamafdeling mij ontslagen heeft en dat ze me op de kinderafdeling weer opnieuw hadden moeten opnemen alsof ik in een gezinssuite zat. Lang leve de verschillende potjes voor de zorgverzekering, dat maakt de boel zo lekker duidelijk… Mijn dossier wordt goddank weer geopend en ik hoef definitief niet op voedseljacht. Eindelijk kan ik alles loslaten en kom ik weer een beetje tot rust. Ik kan de verpleegkundige in kwestie wel zoenen, zo dankbaar ben ik haar. 

‘s Middags gebeurt er weer ontzettend veel. Mijn man gaat Nova aangeven (dat waren we in alle hectiek bijna vergeten), maar we hebben het niet goed geregeld. Hij heeft een handtekening nodig en komt even snel langs om die te halen. Ook mijn tante komt op kraamvisite. Als iedereen aankomt blijkt dat de venflon van Nova is gesneuveld en dat er een nieuwe geprikt moet worden. Ze nemen haar mee en de tranen schieten in mijn ogen. Ik ben op dat moment ontzettend blij dat ik niet alleen ben.

 

Donderdag 2/5

In het hele relaas tot vandaag is er nauwelijks ruimte geweest voor mijn man en overige kinderen. In een week tijd hebben de kids ontzettend veel meegemaakt. Voor het eerst (gedwongen) uit logeren, een nieuw zusje gekregen en mama die ineens zomaar een week weg is. Mama die er tot nu toe altijd voor hen is geweest. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat iedereen het fantastisch doet. Alleen het gedrag van de kleintjes laat tijdens de bezoekjes in het ziekenhuis te wensen over. En al heb ik er alle begrip voor, ik vind het ontzettend moeilijk om ze zo te zien.

Het was dan ook ontzettend leuk dat de Cliniclowns op bezoek kwamen. De activiteitenbegeleiding (schatten van mensen die geregeld een praatje kwamen maken!) had geregeld dat ze ook even bij mij langskwamen. Eindelijk hadden we als gezin weer iets te lachen. Fantastisch, wat doen die mensen goed werk.

 

Vrijdag 3/5

Vandaag is de grote dag: Nova en ik mogen eindelijk naar huis! Op donderdag hadden ze Nova al nagekeken en gewogen, en vandaag om 6.00 uur kreeg ze de laatste gift antibiotica. Manlief staat dan ook al om 8.00 uur op de stoep om ons op te halen. Klaar zijn we met dat hele ziekenhuis! Bij thuiskomst blijkt het huis prachtig versierd, kan het grote wennen gaan beginnen en eet ik de eerste beschuit met muisjes. 

 

En hoe voel ik me nu?

Als ik eerlijk ben zag ik er als een berg tegenop om dit hele verhaal over mijn kraamweek op te schrijven. Wat kan er een hoop ellende plaatsvinden in een week tijd. Ergens knaagt het ook vreselijk aan me en heb ik zelfs overwogen om een klacht in te dienen over de hele gang van zaken. Maar zoals zo vaak het geval is neemt ook nu het dagelijkse leven me zo in beslag dat het indienen van een klacht me de energie die het waarschijnlijk gaat kosten niet waard is.

Wat ik extra jammer vind is dat ik me had voorgenomen ontzettend van deze (zoals het nu lijkt) laatste kraamweek te gaan genieten. En door al het gedoe in het ziekenhuis is dat me ontnomen.

Waar heb jij de kraamweek doorgebracht? Mocht het in het ziekenhuis zijn, verliep de opname bij jou wel soepel?

 

Afbeelding Gezin met newborn op de kraamafdeling: Monkey Business Images – Shutterstock