Wij hebben door een miskraam een sterretje aan de hemel staan. Een sterretje wat heel erg gewenst was. Wat deed dat pijn, soms voel ik het nog steeds. Het is mijn persoonlijke verhaal, onze missed abortion…
Begin 2013 was het zover, we besloten dat ik zou stoppen met de pil. Maanden gingen er voorbij zonder dat ik zwanger raakte. We waren er ook niet echt mee bezig. Maar in december hadden we dan toch eindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen!
Naar de verloskundige
Met zes weken vond ons intakegesprek bij de verloskundige plaats. Tijdens dit eerste kennismakingsgesprek vond er geen echo plaats, de baby is dan in principe toch nog te klein en het kan nog alle kanten opgaan. Er werd ons gevraagd of we ook prenatale testen wilden? Daar mochten we natuurlijk even over nadenken, maar we hadden wel gelijk een gevoel van ‘laten we dat maar wel doen’.
Een paar weken later hadden we de afspraak staan voor de termijnecho. ‘Wat als het niet goed is?’ vraag ik mezelf hardop af in de auto. Maar stiekem ga je toch van het positieve uit.
We werden binnengeroepen. ‘Vinden jullie het erg als er een verpleegkundige meekijkt?’ wordt er gevraagd. ‘Nee hoor’. ‘Oh, en we hebben een nieuw echoapparaat dus er is ook een installateur bij.’ Nou, vooruit maar allemaal…Ik liet het maar over me heenkomen.
Na even met elkaar te hebben gesproken is het tijd voor de echo. Ik mag plaatsnemen op de bank en de verloskundige begint. Maar ze ziet geen hartje…Of ze een inwendige echo mag proberen? Uiteraard. Ik stuur eerst iedereen die ik er niet bij wil hebben de deur uit, ga naar het toilet, en we proberen het nogmaals. Nadat de verloskundige voor de zekerheid de installateur nog een keer binnen heeft geroepen of het echt klopt wat ze denkt, is het dan echt onze waarheid geworden. De baby, die zo gewenst is, en waar we zo blij mee waren, blijkt niet meer te leven…
Miskraam
Het hartje is gestopt met kloppen bij ongeveer 7 weken zwangerschap. Terwijl ik in de veronderstelling was dat ik nu ruim 10 weken op weg was, ik voelde me op en top zwanger! Dat mijn lichaam mij zo voor de gek heeft kunnen houden, ik voel me gewoon verraden. En belangrijker, hoe moet het nu verder? Want mijn lichaam heeft immers nog niet in de gaten dat de zwangerschap een miskraam is geworden. Oftewel, er is sprake van een missed abortion…
Afwachten
We besluiten af te wachten en de natuur zijn gang te laten gaan. Het schijnt dat een zwangerschap ook werkt in een cyclus van vier weken. De verwachting is dan ook dat het met twaalf weken wel spontaan op gang komt. Op deze manier kan ik ook het bijkomende rouwproces doormaken.
Maar ook na twaalf weken gebeurt er nog steeds niks. Wat nu? Willen we nog langer afwachten of kiezen we ervoor om de natuur een handje te gaan helpen? Het duurt nu allemaal al zo ontzettend lang, dat we voor de laatste optie kiezen. We worden daarom doorgestuurd naar de gynaecoloog. Van de gynaecoloog krijg ik tabletten mee die ik thuis in mag brengen. Als het goed is wekt dit dan de miskraam op.
Omdat ik de tabletten vrijdag aan het einde van de dag kreeg kozen we ervoor om het pas op zaterdag in te brengen. Het voelt zo raar, zelf een miskraam opwekken. Zelfs als je weet dat het niet goed is…Eigenlijk wilde ik het allemaal niet, ik wilde gewoon gelukkig zwanger zijn…
Nadat ik op zaterdag de tabletten in heb gebracht lijkt er in eerste instantie niks te gebeuren. In de middag heb ik in één keer de drang om naar het toilet te gaan. Mits ik op het toilet zit, voel ik mijn baarmoeder samentrekken en is de miskraam een feit. Wat een hoop bloed komt daarbij kijken zeg… En wat komen er een hoop emoties vrij…
Curettage
In 90% van de gevallen is het op gang brengen van de miskraam door middel van tabletten genoeg. In 10% van de gevallen is er achteraf alsnog een curettage nodig. Natuurlijk zat ik ook nu bij die tien procent, de cijfers waren namelijk de hele tijd al tegen mij. Dus half februari, ongeveer twee maanden nadat ik de positieve test in mijn handen had, moest ik alsnog gecuretteerd worden.
Afsluiten
Wat hebben we een lang traject doorgelopen! Met zoveel bijkomende emoties. Het voordeel van dit lange traject is dat we de miskraam, ons sterretje, gelijk een plekje hebben kunnen geven. Maar zelfs nu ik nog twee goede zwangerschappen heb gehad, is mijn verdriet soms nog heel groot. Doet het pijn, ondanks dat het een plekje heeft…
Waarom ik dit persoonlijke verhaal graag met je wilde delen? Het is me opgevallen dat wanneer ik erover sprak, zoveel meer vrouwen dit meegemaakt hebben. Het lijkt soms toch nog een beetje taboe om over een miskraam te praten, het verdriet om een zo gewenst kindje soms onbegrepen. Voel je vrij om hieronder je hart te luchten wanneer je daar de behoefte toe voelt!
Lees ook
- Zwangerschap | 5 tips om snel zwanger te worden
- Prenatale testen | Welke testen kun je laten doen?
- Inleiden van de bevalling, alles wat je moet weten!
- Gender reveal: wil jij het geslacht weten?
Afbeelding Jonge vrouw op de vloer: fizkes – Shutterstock
