Column | Genderneutraal aanspreken? Waarom?

Het grote publiek genderneutraal aanspreken, steeds meer openbare instanties kiezen hiervoor. De meningen hierover zijn op zijn zachtst gezegd ietwat verdeeld. De één vindt het onzinnig, een ander juicht het toe en verzucht dat het hoog tijd werd dat we wat dat betreft ook de 21ste eeuw ingesleept worden. En ik? Hoewel mijn mening er op zich natuurlijk weinig aan verandert heb ik wel een mening over het genderneutraal aanspreken…

Jongen of meisje

Als je geboren wordt ben je (behalve in een heel enkel, vrij zeldzaam geval) een jongen of een meisje. Dat is aan de hand van het geslacht natuurlijk gemakkelijk te bepalen. Maar zo simpel is het niet altijd. Toen ik nog een klein meisje was kende ik een jongetje. Een schattig ventje, met een ontzettend hoog stemmetje. Met mijn moeder had ik het er wel eens over, het leek wel een meisjesstem. Na een aantal jaren bleek: het jongetje was geboren in het verkeerde lichaam. Hij was één van de eersten in Nederland die een geslachtsverandering door zou gaan maken. Zij is nu een prachtige jonge vrouw.

 

Genderneutraal

Heeft dit bijgedragen aan mijn ruimdenkendheid? Ik denk het wel. Ook het feit dat ik tijdens mijn puberteit een aantal jaren in een woongroep gewoond heb met een aantal Amsterdammers heeft zeker meegeholpen. Ik gun iedereen zijn of haar geluk. Wil mijn dochter later autoracen? Mijn zegen heeft ze. Met een vader als mijn manlief (een rallyrijder in hart en nieren) komt dat zeker goed. Wil Levi op ballet? Prima, goede balletdansers zijn zeldzaam en gewild. Waarom heb ik er dan toch een beetje moeite mee dat openbare instanties er steeds vaker voor kiezen om het grote publiek genderneutraal toe te spreken?

 

Eigenwaarde

Dat komt denk ik omdat ik ervan overtuigd ben dat je verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Het is toch op zijn minst vreemd te noemen dat je het toejuicht dat een instantie als de NS ons allen aanspreekt met: “beste reizigers”, omdat je anders het gevoel hebt dat je tekort gedaan wordt. Of niet gezien. Ik weet niet zeker hoe ik dit het beste kan omschrijven. In ieder geval kan ik me niet voorstellen dat jouw eigenwaarde van de NS of de gemeente Amsterdam afhangt. Is dat dan kortzichtig van mij? Denk ik op deze manier juist omdat ik nog nooit gediscrimineerd ben op basis van mijn geslacht of geaardheid?

 

Open blik

De laatste week kijk ik graag door de ogen van mijn eenjarige dochter. Wat leer ik enorm veel van haar! Ze treedt de wereld tegemoet met een enorm open en vriendelijke blik. Ze zwaait en glimlacht naar iedereen en (bijna) iedereen die mijn meisje, met haar witte haren en donkere ogen, ziet kan niks anders doen dan vriendelijk teruglachen en terugzwaaien. Mijn meisje zegt: “Hi!” tegen iedereen die het maar horen wil. Zij ziet geen zwart/wit, homo/lesbi, arm of rijk. En ik kan niks anders dan mateloos trots zijn op haar onbevangenheid. Ik hoop dat haar het leed, en zeker ook de boosheid, in de wereld om haar heen haar nog lang bespaard blijft. Dat zij in zichzelf en de mensheid blijft geloven.

Kunnen we misschien de gekkigheid van de laatste week weer een beetje los gaan laten? Zullen we met zijn allen weer eens net zo onbevangen naar de wereld om ons heen kijken als mijn lieve eenjarige meisje dat doet? Spelen als kinderen van moeder Aarde, ongeacht ons geslacht? Leven als de mensen die we zijn en iedereen die anders is of lijkt te zijn als wat je gewend bent gewoon in zijn of haar waarde laten? Respectvol te behandelen, omdat we het zelf ook heel erg prettig vinden om met respect behandeld te worden? Gewoon omdat het kan…Vooral omdat het moet.