De Badhoeve-trilogie – Emancipatie vs balans, het is een zoektocht van alle tijden. Waarom kunnen we niet gewoon respect opbrengen voor elkaars keuzes? Je kunt immers pas over iemand oordelen als je in de schoenen van diegene staat.
Historische romanreeks
Nu ik begin met het schrijven van dit blog loop ik gelijk al tegen een aantal problemen aan. Het grootste probleem met het schrijven van dit blog is dat ik wel zestig onderwerpen -problemen zo je wil- tegelijk aan wil stippen, maar dan wordt het een onoverzichtelijke toestand. Voor nu zal ik me proberen te beperken tot de zaken die mij opvielen bij het lezen van de Badhoeve-trilogie, een historische romanreeks geschreven door Marja Visscher.
De Badhoeve-trilogie
De Badhoeve-trilogie gaat over advocaat Jacob Amersfoordt die, na het verlies van zijn eerste vrouw, besluit dat het roer om moet. Hij gaat op reis met zijn boot en besluit zich te richten op het moderniseren van de landbouw. Het droogleggen van het Haarlemmermeer is druk gaande en hij wil daar graag grond kopen zodra het kan. Als hij terugkomt van zijn reis ontmoet hij de geëmancipeerde componiste-pianiste Hermina Dijk. Er ontstaat al snel een liefdesrelatie en ze trouwen met elkaar. Maar kan de zelfstandige Hermina wel leven als boerin op modelboerderij De Badhoeve?
Emancipatie vs balans
Al lezende bedacht ik mij dat dit blijkbaar een vraagstuk van alle tijden is. Emancipatie is belangrijk. Balans is mijn inziens nog belangrijker. Zonder balans val je nou eenmaal om. Maar op de één of andere manier probeert iedereen tegenwoordig voor een ander te bepalen hoe die balans tot stand zou moeten komen. Heb je daar zelf een andere mening over dan vindt men daar, gek genoeg, wat van.
Zo wil de overheid graag meer mantelzorgers zien (komt in de praktijk vooral neer op vrouwen), moeten vrouwen (jawel, wederom vrouwen die wat moeten) vooral meer werken en je moet vooral in loondienst. Heb ik iets gemist?
Naar mijn mening heeft dit alles niks te maken met emancipatie. Want emancipatie betekent niks anders dan een volwaardige plaats krijgen in de samenleving vanuit een achtergestelde positie. Mannen en vrouwen werken tegenwoordig nagenoeg even veel, zij het dat vrouwen voor een groot gedeelte van dat werk niet betaald krijgen. Het mantelzorgen dus. Waarvan de overheid graag wil dat we (m/v) dat nog meer gaan doen. De balans is zoek…
(Ver)Zorgen in balans
Kijk ik naar onze persoonlijke situatie dan ben ik heel erg blij dat ik als zzp’er thuis kan werken. Zoals ik laatst al vertelde hebben we immers een thuiszitter waarvoor geen passend onderwijs is. Aangezien onze rekeningen ook gewoon maandelijks binnenkomen werkt mijn man dus fulltime. Ik werk als de situatie het toelaat. En ja, mijn inkomen is dus wel (veel) lager dan dat van mijn man, maar dat neem ik nu voor lief. Ik kan nu eenmaal niet alles tegelijk. Daarbij is omvallen voor mij geen optie, mijn taak thuis is veel te groot (ook al helpt mijn man waar hij kan). In balans blijven is voor mij dan ook enorm belangrijk.
Vrouwen én mannen
Vrouwen én mannen zijn even belangrijk. Het is een balans. De één kan nou eenmaal niet zonder de ander, kijk alleen al naar de voortplanting. Heb je een relatie, dan vorm je als het goed is een team. En om een goed team te zijn zullen teamleden naar elkaar moeten luisteren. Op zoek moeten naar een manier of werkwijze waarop het team het best functioneert. En daar heeft verder niemand iets mee te maken, al zeker niet ongevraagd…
Vond je dit artikel leuk om te lezen en wil je in de toekomst niks meer missen? Volg me dan ook op Facebook, Twitter, Instagram of Pinterest!
Lees ook
- Vrouwenemancipatie: slaan we niet te veel door?
- Het doorgeslagen feminisme anno nu
- Vloeken in de kerk: ik ben een trotse thuisblijfmoeder!
Uitgelichte afbeelding: Pixabay.com
what do you think?