Vloeken in de kerk: ik ben een trotse thuisblijfmoeder!

Vandaag vloek ik lekker verder in de kerk: ik ben namelijk een trotse thuisblijfmoeder! Gisteren schreef ik een blog over de vrouwenemancipatie omdat ik me afvraag of we hier met zijn allen niet in doorslaan. Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat mannen en vrouwen gelijk zijn aan elkaar, maar sommige dingen kunnen wij vrouwen nu eenmaal niet. Zo is de man, in het algemeen, fysiek sterker dan de vrouw. Ik borduur nog een klein stukje verder op het artikel van gisteren…

Mijn stelling (met dank aan iemand die een reactie achterliet):

Vrouwenemancipatie slaat door als de mannelijke levensstijl tot norm wordt verheven

 

Kabinetsbeleid

Het is ons huidige kabinet een doorn in het oog: ondanks het gehanteerde ontmoedigingsbeleid wil de Nederlandse vrouw maar niet (voltijds) buitenshuis aan de slag. Wist je bijvoorbeeld dat kostwinnersgezinnen bijna zes keer meer belasting betalen dan tweeverdieners? Geld is echt niet het belangrijkste, maar het is zeker handig als je het hebt.

Men houdt ons (v) voor dat ons armoede wacht, want je man blijft heus niet je hele leven bij je. Dat zeggen de cijfers immers, het scheidingspercentage ligt hoog. Dank je, een gewaarschuwd mens telt immers voor twee…Waarom heb ik dan toch de bewuste keus gemaakt om mijn ‘carrière’ voor nu aan de wilgen te hangen?

 

Studiefinanciering

Dankzij de vrouwenemancipatie hebben we rechten gekregen. En volgens sommigen, waaronder veel vrouwen, schept dit ook plichten. Je opleiding heb je immers op kosten van de staat gehaald? En dus moet je werken.

Nu de studiefinanciering is omgezet in een lening is dit al helemaal geen argument meer. Daarbij, ik maak geen gebruik van de kinderopvang en ontvang daarvoor dan ook geen toeslag… Betaalt het zich toch weer terug! Dat de staat meebetaald heeft aan mijn opleiding is voor mij geen reden om niet voor mijn eigen gezin te zorgen. Ik heb namelijk eerst een aantal jaren gewerkt en wie weet ga ik over een aantal jaar wel weer aan de slag!

 

Zorgtaken

Een veel gehoorde klacht van de vrouw: “‘De man doet te weinig, alle zorgtaken komen op mij neer. Ik moet wel minder werken.” Persoonlijk heb ik hier absoluut geen last van. Mijn manlief helpt mij waar hij kan, zelfs nu ik fulltime thuisblijfmoeder ben.

Wel geef ik borstvoeding. Dat is toch echt iets wat manlief niet voor mij kan doen. Dan kolf je toch zodat hij ook een flesje kan geven? Ja, dat zou misschien kunnen. Wij kiezen ervoor om dat niet te doen. Ik ben gemaakt om mijn kinderen te voorzien van eten, manlief bouwt, en met succes, op een andere manier een band met de kinderen op!

En wat nou als een kind veel zorg nodig heeft omdat het gehandicapt is? Dat het kind in kwestie zoveel zorg nodig heeft dat één van beide ouders wel thuis moet blijven, omdat er simpelweg geen andere oplossing is? Nu worden deze ouders in feite dubbel gestraft…

 

De toekomst

Vrouwen moeten werken, dat is goed voor je financiële zekerheid…Ik krijg ontzettende jeuk van deze uitspraak. Wat goed is voor de vrouw is ook automatisch goed voor de kinderen en het gezin? Ik geloof er niet in. Of moet ik andere dames, een enkele heer daargelaten, betalen om op mijn kindjes te passen zodat we maar voldoende werkgelegenheid creëren? Waarom word ik af en toe scheef aangekeken wanneer ik vertel dat ik gratis en voor niks voor mijn eigen kindjes, de toekomstige generatie, zorg? Ik zorg liever zelf voor de toekomst die ik gebaard heb, wie kan het beter dan hun eigen moeder?

Mijn oudste heeft mij meegemaakt als werkende moeder en als thuisblijfmoeder. Ik vroeg hem eerlijk te zeggen welke moeder zijn voorkeur heeft. Sinds ik thuis ben vindt hij mij een leuker mens. Ik heb meer tijd voor hem en we doen veel meer leuke dingen. Dat is waar het allemaal om draait, toch? En bovenal, er is geen stress meer…

 

Afbeelding Huisvrouw en kinderen ruimen speelgoed op: New Africa – Shutterstock.