Sharenting, het online delen van het hele hebben en houwen van je kinderen. Te pas, maar als je het mij vraagt vooral ook te onpas. Maar hoe zit het dan met mijn blog, onze kinderen en ónze privacy? Nou, mijn kids blijven zolang ik het in de hand heb onzichtbaar. En dit is de reden:
Journaal
Het is zaterdagavond 19.30 uur. Ik kijk bij hoge uitzondering naar het journaal. Deze uitzending blijkt een onderwerp te bevatten waarvoor ik bang was dat het echt zou kunnen bestaan. Een onderwerp waar in mijn ogen ook veel te vaak ontzettend lichtzinnig over wordt gedacht. Ergens snap ik dat ook wel, want het is eigenlijk te schokkend om het zelf te bedenken. Maar door deze nieuwsuitzending besef ik maar weer eens dat de privacy van mijn, ónze, kinderen een groot goed is…
Lees ook: Controle | Check jij het mobieltje van jouw kind?
Waarom?
Heel veel mensen kiezen ervoor om foto’s van hun kinderen online te zetten. Want sharenting, je tijdlijn volgooien met je mooiste bezit, is immers het leukste wat er is, toch? Tja, dat vraag ik me af. Zo zag ik laatst een foto voorbij komen waarop het kind in kwestie een woedeaanval in een winkel had. Waarom neem je de moeite om daar dan eerst rustig een foto van te gaan staan maken en het dan vervolgens ook nog eens het wereldwijde web op te gooien? Volgens mij heb je op zo’n moment wel wat beters te doen toch? Aan de reacties onder het bericht te zien vond iedereen het overigens hilarisch. En heel herkenbaar. Persoonlijk kon ik me maar moeilijk verplaatsen in die moeder. Ik had eerlijk gezegd alleen maar medelijden met het kind…
Lees ook: Column | Vier verschillende opvoedstijlen
Alles voor de likes?
Maar oké, over het algemeen zie je alleen maar leuke, lieve en vooral schattige afbeeldingen voorbij komen. Het ene kindje is nog mooier dan het andere. En als je het mij vraagt, ik heb natuurlijk de mooiste kinderen van iedereen. Zo maakte ik laatst zo’n ontzettend schattige foto van mijn dochter die ik het liefste op Instagram en de hele santenkraam had gedeeld. Tegenwoordig lacht ze namelijk als ik daar om vraag. Dan krijg ik de meest geweldige grimas van haar! Oogjes dichtgeknepen en de tandjes bloot. Gegarandeerd goed voor heel veel likes. Maar, no offense, persoonlijk doe ik niet alles voor de likes.
Lees ook: Opvoeding | Moet jouw kind meehelpen in het huishouden?
Goede afspraken
Voor ik in 2016 begon met bloggen én de bijbehorende social media heb ik eerst een goed gesprek gehad met mijn manlief. Want bloggen en privacy, tja dat kan best met elkaar in de clinch komen. Want waar leg je de grens? Nou, mijn manlief houdt er sowieso niet van om in de picture te staan, dus dat was snel geregeld. Ik maak er trouwens zelf ook nooit een geheim van dat ik een haat-liefde verhouding met social media heb. Wat je het internet op slingert krijg je er (nauwelijks) vanaf. Voor ons was het daarom een logisch gevolg dat onze kinderen alleen onherkenbaar in beeld zouden komen. Mijn keus om online zichtbaar te zijn is namelijk niet de keus van mijn kinderen. Zolang zij de eventuele gevolgen van het online zijn nog niet volledig kunnen bevatten zal ik ze daar tegen beschermen. Punt. Ik zou daarom ook laaiend zijn wanneer iemand anders een foto van mijn kinderen online zet.
Lees ook: Column | Heb jij jouw baby wel eens alleen thuis gelaten?
Pedofielen
Waar maak ik me zo druk om? Nou dat nieuwsbericht dus. Mijn onderbuikgevoel blijkt jammer genoeg juist te zijn. De onderzoeksredactie van RTL Nieuws heeft namelijk ontdekt dat pedofielen op grote schaal miljoenen foto’s van Facebook en Instagram uitwisselen op een of andere Russische website. En nee, dat gebeurt niet eens op het moeilijk toegankelijke darkweb. Deze Russische website ziet er op het eerste gezicht heel normaal uit, maar blijkt meer dan drie miljoen foto’s van kinderen te bevatten. Onschuldige foto’s zoals vakantiekiekjes op het strand of bij het zwembad die vaak door de ouders, of de kinderen, zelf online zijn gezet. Oh, heb ik al verteld dat deze onschuldige foto’s worden voorzien van de meest schunnige titels en dito commentaren?
Lees ook: Controle | Check jij het mobieltje van jouw kind?
Privacy?
Een tijdje geleden las ik een blog, ik weet zo even niet meer van wie. Zij vond het vreemd dat ze van de juf geen foto mocht maken van haar kind die lekker in de klas aan het spelen was. Met andere kinderen. Ze kon het zich ook niet voorstellen dat er ouders zijn die al dat gefotografeer maar vervelend vinden. Haar redenatie: laat de onschuld winnen van het kwaad en blijf vooral online kinderfoto’s delen! Ik vond dat zo’n gekke en kromme redenatie. Nee, laten we vooral met zijn allen foto’s van onze kids aan de pedo’s blijven voeren…Is het als ouders zijnde niet onze taak om onze kinderen tegen dit soort roofdieren te beschermen?
Sharenting
Zoals ik al zei: Mijn blog, onze kinderen en ónze privacy. Mijn keus is niet per definitie de keus van mijn kinderen. Waar ik van mening ben dat ze zich nergens voor hoeven te schamen, omdat ze nou eenmaal goed zijn zoals ze zijn, kunnen mijn kids daar in de puberteit wel eens heel anders over denken. Om nog maar te zwijgen over wat er eventueel met de foto’s zou kunnen gebeuren als ze eenmaal online staan.
Waar komt die behoefte toch vandaan om in een wereld, waar alle grenzen toch al zo aan het vervagen zijn, álles maar met die wereld te moeten delen? Hoeft er dan niks meer privé te zijn? Sharenting, ik doe er bewust niet aan mee.
Afbeelding Moeder maakt een selfie met baby: Antonio Guillem – Shutterstock
