Om de diagnose ADHD als volwassene te krijgen vond ik erg bijzonder. Het maakte in ieder geval heel veel bij me los. Ik geef je een inkijkje in mijn wirwar van gevoelens, wat deed de diagnose met me? Hoe ging ik er mee om? En hoe gaat het nu?
Om te beginnen wil ik toch eerst even iets kwijt. Het valt me regelmatig op dat veel mensen een vrij negatieve mening hebben over de diagnose ADHD. Zo lees en hoor ik bijvoorbeeld vaak dat de diagnose te snel en te makkelijk gesteld zou worden. Natuurlijk mag iedereen zijn mening hebben, maar dan is het wel prettig om verstand van zaken te hebben. En laat ik daar nou juist mijn vraagtekens bij hebben. Mocht jij nou ook je mening al klaar hebben, dan hoop ik dat je mijn verhaal desondanks toch open minded kan lezen.
Diagnose ADHD als volwassene
Toen vorig jaar onze jongste zoon de diagnose kreeg, zei ik een beetje gekscherend: “Nou, dat is mijn tweede kind (de oudste komt uit een eerdere relatie, red.) met ADHD, misschien moet ik mezelf ook eens laten testen.” De psychiater vond dat geen gek idee en zo geschiedde. Sinds vorig jaar, ik was toen ‘al’ 38 jaar, heb ik dan ook officieel de diagnose ADHD.
ADHD en medicijnen
Fijn om die duidelijkheid te hebben, maar toen kwam ook gelijk de vraag of ik medicijnen wilde proberen. En hoewel ik één moment twijfelde, want ja, medicijnen, ging ik toch gelijk overstag. Ja, ik wilde zeker wel medicijnen proberen. Zou het effect hebben? Ik schreef daarom al eerder het blog ADHD en medicatie, maar ik zal later nog een blog schrijven over mijn persoonlijke ervaring.
Gemende gevoelens
Ondanks het feit dat het eigenlijk geen verrassing voor me was dat ik de diagnose ADHD kreeg, was het voor mij toch wel een bijzonder moment. Aan de ene kant voelde ik blijdschap, omdat ik eindelijk duidelijk had waarom ik me altijd anders heb gevoeld dan anderen. Aan de andere kant was er ook het confronterende besef dat mijn leven heel anders had kunnen lopen en dat was nou net wat me toch behoorlijk verdriet deed.
Zo denk ik niet met plezier aan mijn basisschooltijd terug, was ik een behoorlijk heftige puber, maakte ik beslissingen die niet altijd even goed voor me waren en brak ik uiteindelijk zelfs met mijn ouders. Een nuance is hierbij wel op zijn plaats, ik heb daarentegen ook veel beslissingen durven nemen die wél goed voor me waren.
Hoe gaat het nu met me?
De diagnose ADHD heeft me veel inzicht gegeven in mezelf. Er zijn momenten dat een situatie mij teveel wordt omdat ik overprikkeld raak en dankzij de diagnose durf ik dat nu ook aan te geven. Dat ik even iets niet trek, maakt me geen slechter mens. Het werkt bij mij nou eenmaal soms anders en dat is oké. En door aan te geven dat het mij teveel wordt, kan mijn man op die momenten inspringen, wat weer prettig is voor alle partijen.
Ook het contact met mijn ouders is weer hersteld. Waar ik vroeger erg heftig kon reageren als iemand iets zei wat me niet beviel of niet aanstond, reageer ik tegenwoordig dankzij de medicatie veel rustiger. Voor mezelf blijft het af en toe wel gek. Hoe heb ik het al die jaren gered zónder medicatie? Nou ja, dat was echt roeien met de riemen die ik had. Watertrappelend. Maar ook daar zal ik in een later blog meer over vertellen.
Heb jij ADHD? Of iemand in je omgeving? Wat vond jij van de diagnose? En heb jij ook baat bij het gebruik van medicatie?
Vond je dit artikel leuk om te lezen en wil je in de toekomst niks missen? Volg me dan ook op social media: Facebook, Twitter of Pinterest.
Lees ook
