De laatste tijd hoor je in het nieuws veel over de hoge verwachtingen die er door pushende ouders aan hun kinderen gesteld wordt. Ze hebben hierdoor zelfs last van school stress. Ik herken me daar gelukkig helemaal niet in en ben blij dat ik juist geen pushende ouder ben!
Cijfers
Mijn puber zit op dit moment in 4 vwo. Hoe zijn cijfers zijn? Als ik eerlijk ben weet ik dat niet zo goed. Af en toe vraag ik eens om een update en dan worden braaf alle voldoendes opgedreund. Daarna vraag ik of er nog onvoldoendes/aandachtspunten zijn die dan ook, zij het schoorvoetend, worden gemeld. Het is echt niet zo dat zijn cijfers me niet interesseren hoor, integendeel zelfs! Maar ik wil hem leren dat school zijn eigen verantwoordelijkheid is, en niet de mijne.
Lees ook: Column | “Laat jongens weer jongens zijn!”
Magister
Op de school van mijn puber werken ze met Magister. Als ouder zijnde mag ik ook inloggen in dit systeem. Dat betekent dat ik, als ik wil, (bijna) alles kan zien wat hij op school al dan niet uitspookt. Komt hij vaak te laat? Maakt hij zijn huiswerk niet? Vergeet hij vaak zijn boeken? Noem maar op, het staat allemaal vermeld in Magister. Als ik denk aan mijn eigen schooltijd dan zou ik er de kriebels van krijgen als mijn ouders alles zomaar hadden kunnen inzien. Het zou mij denk ik het gevoel gegeven hebben dat mijn ouders geen vertrouwen in mij zouden hebben.
Toen zoonlief in de eerste klas zat maakte ik trouwens wel gebruik van de mogelijkheid om in te loggen hoor. De overstap van de basisschool naar de middelbare is toch best wel groot. Ineens heb je als kind een veel grotere verantwoordelijkheid om te dragen. Dat is best even wennen! Maar ik ben er zo snel mogelijk mee gestopt, want, nogmaals, waarom zou ik zijn school mijn verantwoordelijkheid maken? Mijn middelbare schooltijd ligt al even achter me en dat wil ik graag zo laten.
Lees ook: Creëert onze maatschappij autisten?
Pushen
Goed, het schooljaar is eigenlijk nog maar net begonnen en zoals ik al aangaf heeft mijn puber nu al onvoldoendes. Ik gok dat zo ongeveer de helft van zijn cijfers, uhm, “onder de maat” is. De enige opmerking die ik maakte: “Goh, misschien moet je dan toch iets meer tijd besteden aan het leren…”, werd me niet in dank afgenomen. Prima, doe met mijn opmerking wat je wil! Hij snapt zelf ook wel dat wanneer hij aan het einde van het schooljaar teveel onvoldoendes heeft, hij een niveau omlaag gaat. En dat wil hij zelf niet.
Nu zou ik het ook anders aan kunnen pakken en het hele jaar kunnen pushen, zeuren en zaniken dat hij onvoldoendes haalt en dus beter zijn best moet doen. Maar hij zit toch op school om te leren? En om te leren moet je de ruimte krijgen om fouten te maken, toch? Tenminste, dat heb ik altijd geleerd.
Lees ook: Column | De ‘verseksing’ van de maatschappij
Stress
Toch schijnen veel ouders wél te pushen. De kinderen van tegenwoordig ervaren zelfs stress door de druk die er op hen gelegd wordt. Het is zelfs zo erg dat het in sommige gevallen leidt tot depressiviteit. Ik zou me als ouder echt ontzettend schuldig voelen als mijn kind zou bezwijken onder druk die van buitenaf wordt opgelegd. Welke boodschap geef je dan, al dan niet bewust, aan je kind mee? Dat wie hij is afhangt van de opleiding die hij genoten heeft? Dat hij pas meetelt als hij een of andere baan heeft waar hij weliswaar goed mee verdient, maar niet gelukkig in is?
Lees ook: Column | Verschillende opvoedstijlen
Kindvolgend opvoeden
Zelf vind ik het enorm belangrijk om waar mogelijk mijn kind te volgen bij de opvoeding. Ik zie mezelf meer als een coach en stel mezelf de vraag: “Wat heeft mijn kind nodig om zelfstandig te worden?” Uiteindelijk is dat toch het doel van het jarenlange opvoeden, dat je kind zichzelf op den duur alleen kan redden. Bereik je dat wel als je als ouder alleen maar aan het pushen bent? Laat mijn kind dus maar lekker doen waar het goed in is en een gelukkig leven nastreven. Dat is toch wat we als ouders uiteindelijk willen?
Ben jij een pushende ouder?
Afbeelding Meisje wil geen huiswerk maken: VGstockstudio – Shutterstock
