Mijn aanvaring met de schoolarts

In het blog Een thuiszitter, en nu? vertelde ik al een klein beetje over het gesprek met de schoolarts. Die verliep namelijk niet zo soepel… Omdat ik haar toen nog nodig dacht te hebben, heb ik er verder nooit woorden aan vuil gemaakt, maar dat ligt nu natuurlijk anders. Daarom nu meer over mijn aanvaring met de schoolarts.

Wat vooraf ging

Laat ik om te beginnen even een korte samenvatting schrijven over wat er aan het bezoek aan de schoolarts vooraf ging. Onze zoon miste door zijn schooltrauma steeds meer lessen. Op een gegeven moment kreeg hij zelfs een aangepast rooster. En hoewel ik op eigen gelegenheid veel met school heb kunnen regelen, was dit het moment dat een bezoek aan de schoolarts gepland werd.

Maar het aangepaste rooster dat in oktober inging, bleek in de praktijk niet voldoende te helpen. Tijdens een ouderavond in november besloten de juf en ik daarom, in goed overleg, dat onze zoon ziek gemeld zou worden en tot nader order thuis kon blijven. Intussen kreeg ik een afspraak voor een bezoek aan de schoolarts in de bus, maar was op dat moment verhinderd. Ik maakte meteen braaf een nieuwe afspraak. Wat schertste mijn verbazing? Er was pas twee maanden later plek! Nou ja, toe maar dan. Beter laat dan niet, zullen we maar zeggen.

Ook waren er in de tussenliggende periode meerdere afspraken met het samenwerkingsverband. De bedoeling was dat er ook een groot mdo plaats zou vinden, maar aangezien iedereen steeds verhinderd was zaten we steeds maar met drie partijen om de tafel.

De afspraak met de schoolarts

In het nieuwe jaar, eind januari, zou dan eindelijk het gesprek met de schoolarts plaats vinden. Kind en ik waren mooi op tijd aanwezig, zelfs eerder dan de schoolarts zelf. Zij kwam al gehaast binnen en al snel bleek dat ze zich overduidelijk niet had ingelezen in het dossier. Zo ontkende ze dat ze meerdere uitnodiging voor het mdo had ontvangen, stelde ze zeer suggestieve vragen en vond ze haar mening belangrijker dan de feiten. Ook had ze nog niet meegekregen dat onze zoon inmiddels niet meer naar school kon gaan. Nou, daar vond ze wat van! Hoe durfden ze haar zo te passeren…

Op een gegeven moment liepen de gemoederen zelfs behoorlijk hoog op. Toen ik aangaf het niet prettig te vinden om het gesprek op deze manier, in het bijzijn van mijn toch al overprikkelde en zeer gevoelige zoon te bespreken, zei ze doodleuk dat hij wel even op de gang kon wachten. Uhm, nou nee, dat kan dus niet mevrouw. Dat is deel van het probleem… Een lang verhaal kort, het gesprek was zeer emotioneel en allerminst helpend.

De afloop

Toegegeven, ze maakte een zeer overspannen indruk. Toch ben ik van mening dat, zeker voor een schoolarts, dat geen reden mag zijn om je zo vreselijk onprofessioneel op te stellen. In geen enkel opzicht was ze bereid om op een constructieve en opbouwende manier met ons mee te denken. Volgens haar was een vrijstelling artikel 5 lid a niet mogelijk. En aangezien zij in de commissie zat die daarover ging, wist zij toch wel waar ze het over had (en ja, dat zij ze letterlijk op deze manier). Toen had ik me gelukkig al verdiept in een vrijstelling artikel 5 lid b en gaf aan dat ik me daar dan op zou gaan beroepen. Ze vond me overduidelijk maar lastig…

Gelukkig is er geen vervolgafspraak meer geweest. Ik heb me nog nooit zo vreselijk gevoeld als op dat moment. Wetende dat je zo afhankelijk bent van de grillen van één persoon, een ‘hulpverlener’ nota bene, en op zo’n vernederende manier behandeld te worden… We zijn nu ruim een jaar verder en nog altijd kan ik wel huilen als ik aan dit moment terug denk. Vooral omdat mijn zoon er minstens net zoveel last van heeft als ik…

Vond je dit artikel leuk om te lezen en wil je in de toekomst niks meer missen? Volg me dan ook op Facebook, Twitter, Instagram of Pinterest!

Uitgelichte afbeelding: 123rf.com