Hou je vast, dit is weer zo’n blog. Over een onderwerp die ik ergens op social media heb opgepikt en niet meer los heb kunnen laten: body positivity. Durf jij nog een bikini aan?
Body positivity
We horen de term body positivity al langer en het klinkt wat mij betreft erg goed, maar wat betekent het eigenlijk? Wanneer je het Engels letterlijk vertaalt naar het Nederlands betekent het dat je positief bent tegenover je eigen lichaam. Alleen draait het begrip body positivity niet alleen om je eigen lichaam, maar om dat van ieder mens. Dat je vrij van (voor)oordeel naar iemand kunt kijken en diegene accepteert zoals hij of zij is. Ik vind het fijne woorden, omdat het me toch een beetje helpt om milder naar mezelf te kijken. Ik vind andere mensen al snel fantastisch zoals ze zijn, wie ben ik om een oordeel te vellen over iemands uiterlijk? En waarom oordeel ik zo hard over mijn eigen uiterlijk terwijl mijn lijf nota bene vier prachtige kinderen op de wereld heeft gezet en gevoed?
Lelijk eendje
Hoewel ik body positivity prachtige woorden vind is de praktijk vaak weer eens enorm weerbarstig. Want kijk, vrouwen vinden zichzelf nou eenmaal vaak lelijk, punt. Of misschien is lelijk niet het goede woord, maar ze vinden zichzelf zelden écht mooi. Dit deel is te dik, dat deel is te dun en menig vrouw heeft in haar hoofd een lijstje paraat waarop staat vermeld wat ze als eerste aan zouden laten pakken bij de plastische chirurg als geld geen enkele rol zou spelen. Wauw. Hoe leest dit voor jou? Ik word er oprecht verdrietig van.
Waarom de woorden die ik zojuist heb opgeschreven mij raken? Omdat ik mezelf niet mooi vind, terwijl ik tegelijkertijd groot voorvechter ben van jezelf en anderen accepteren zoals je bent. En wat nog belangrijker is, ik heb twee prachtige dochters en ik wil hen ontzettend graag behoeden voor dit akelige gevoel. Ik wil dat ze zichzelf prima vinden zoals ze zijn. Want jij bent jij en dus uniek. En uniek is prachtig, daar zijn we het allemaal over eens. Waarom zijn wij vrouwen dan zo kneiterhard voor onszelf? En waarom staan wij toe dat azijnzeikerds een zaadje planten die in ons systeem blijft haken als ware het een braamstruik?
Vakantiefoto’s
Zoals gezegd heb ik dit onderwerp van de week opgepikt op social media. Ik zag Linda de Mol in bikini op de cover van de LINDA staan, omdat maar liefst driekwart van de Nederlandse moeders niet of nauwelijks op vakantiefoto’s staat. Laat staan dat ze foto’s in badkleding op internet plaatsen. Je begrijpt, de opmerkingen waren niet van de lucht… Veel negatieve, maar gelukkig ook veel positieve opmerkingen.
Maar ligt het alleen aan ons zelfbeeld dat wij, de Nederlandsche moeders, niet op de foto staan tijdens de vakantie? Of zijn het gewoon de vrouwen (moeders dus in dit specifieke geval) die het belangrijk vinden om foto’s te maken? Nu weet ik niet hoe het bij jullie is, maar als ik naar onze eigen gezinssituatie kijk ben ik meestal degene die de foto’s maakt, omdat mijn meneer een mobiele telefoon heeft uit het jaar kruik. Zelfs zijn internet werkt niet meer fatsoenlijk… Hij is allang blij dat hij er mee kan bellen. Mijn oplossing om te laten zien dat ik ook mee was op vakantie? Ik maak af en toe maar eens een selfie. Dit herinnert me er gelijk aan dat ik misschien toch maar eens zo’n idiote selfiestick moet aanschaffen. Dan lijken die foto’s waar ik op sta ook eens ergens naar. Hoe dan ook, met body positivity heeft het gebrek aan foto’s in ons geval niet zoveel te maken aangezien ze voor onszelf bedoeld zijn en niet voor social media.
Social media
Wat ik wel een interessante kwestie vind is de opmerking over het plaatsen van foto’s in badkleding op social media. Ik vind het dapper hoor, dat Linda dat doet. En Miljuschka (ik heb niet veel grote voorbeelden, maar ik ben toch wel een beetje fan van haar) doet het ook trouwens. Maar ik moet toch zeggen dat ik dat een beetje privé vind voelen ofzo. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. Alsof ik een foto zou plaatsen van mezelf in ondergoed, snap je? Doe ik ook niet… Waarom zou ik mezelf dan wel in bikini op internet zetten? Maar goed, ieder zijn ding. En ja, ik ben ook maar een mens en best wel gevoelig voor kritiek (afwijzing).
Zullen wij vrouwen ooit echt van dat gevoel af komen dat we nooit goed en mooi genoeg zijn? Waar is dat gevoel eigenlijk door ontstaan? Zijn het echt de modebladen, social media en dergelijke? Of zit het veel dieper dan dat?
En jij? Voel jij je mooi? Of juist niet? En hoe denk je dat dat komt?
Lees ook
- Categorie Maatschappij
Uitgelichte afbeelding: 123rf.com
2 COMMENTS
Kim
4 jaar ago
Mooi geschreven! Ik herken volledig wat je zegt. Ik ben absoluut niet tevreden over mezelf, althans niet over mijn lijf. En werd me pijnlijk bewust dat mijn eetpatroon hartstikke ongezond was. Ik besloot daarom dat ik het zelf anders wilde, ook voor mijn kinderen. Hoe kan ik mijn kinderen een gezonde leefstijl aanleren, als ik dat zelf ook niet doe. Kinderen leren het meest van hun ouders en niet alleen door wat we zeggen, maar vooral ook door wat we doen.
Door gezonder te leven, hoop ik ook wat kilo’s kwijt te raken en over een tijdje ook meer tevreden te kunnen zijn over mijn lijf als ik in de spiegel kijk. Maar dan zal ik nog steeds niet in bikini op insta te vinden zijn. Anderzijds vind ik het hartstikke stoer dat anderen dat wel doen!
Gera
4 jaar ago
AUTHORDank je wel voor je reactie. Voorleven is natuurlijk enorm belangrijk voor kinderen en als een gezonde(re) levensstijl ervoor zorgt dat je afvalt is dat natuurlijk mooi meegenomen. Maar body positivity draait dus juist vooral om het feit dat jij al goed bent zoals je NU bent. Ook nu mag jij trots zijn op wie je bent en hoe je eruit ziet en niet pas als jij een paar kilo kwijt bent. Zeker als moeder mag je extra trots zijn. Je lijf heeft toch maar mooi je kinderen gedragen. Ik hoop dat je kunt voelen wat ik bedoel en dat je milder naar jezelf kunt kijken. Je bent het meer dan waard!