Vrouwenemancipatie. Het stemt me een beetje treurig. Ik kies ervoor om thuis te zijn voor de kinderen. Ik kies ervoor om geen betaalde baan buitenshuis te hebben. Zeker niet zolang mijn kindjes nog klein zijn. Wanneer ik dit tegen iemand zeg kan iemand mij soms heel meewarig aankijken. Ik wil niet -meer- aan dat zogenaamde perfecte plaatje voldoen wat ‘de maatschappij’ voor ogen heeft.
Toen ik een jaar of 18 was werd er door de jongens om mij heen vaak verzucht en geklaagd dat ik een echte feministe was. En daar hadden ze ook wel een beetje gelijk in. Ik was namelijk niks minder dan de jongens om mij heen en er was weinig wat ik niet zelf kon. Laat staan dat ik anders behandeld wilde worden, bijvoorbeeld als een meisje…
Autosport
Manlief en ik hebben jaren in de autosport gezeten. Momenteel staat het voor mij een beetje op een -erg- laag pitje, tot grote frustratie van een aantal mannen om me heen. Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen? Niet onder willen doen voor de rest van het team. Lees: mannen.
Manlief navigeerde in de rally, ik zat in de service. En nee, ik kan niet sleutelen, maar ik kan leren. En snel ook indien nodig. Dus ging ik mee naar de keuring en kreeg ik mijn eigen taken omtrent de auto. Jaja, deze dame kan onder andere een luchtsleutel hanteren om de wielen vast of los te maken en nog een aantal dingen waar ik je niet te veel mee wil vermoeien.
We stapten over van een rally-auto naar een off-road monster. Ik nam het stokje van manlief over en mocht een poging doen om te navigeren. Het bleek me op het lijf geschreven. Geweldig vond ik het!
Zwangerschap
En toen werd ik zwanger waardoor ik moest stoppen met navigeren. Het zwanger zijn was iets wat ik nu eenmaal zelf moest doen…En, ja ik zou heel graag weer plaats nemen in dat prachtige racemonster, maar het is nu helaas even niet mijn tijd. Ik heb voor kleintjes gekozen waar ik graag zelf voor wil zorgen.
Manlief en ik hebben ook samen besloten dat ik degene was die zou stoppen met werken. En het is niet zíjn geld, maar óns geld. Dat mijn baan niet financieel gewaardeerd wordt neemt niet weg dat het geen, meer dan fulltime, baan is. Mijn manlief waardeert mij en mijn kids waarderen mij, dat is toch het enige wat telt? In mijn ogen is dat in ieder geval het belangrijkste.
Vrouwenemancipatie
Bovenstaand verhaal bevestigd voor mij dat we aan het doorslaan zijn in de vrouwenemancipatie. Want waarom heb ik als vrouw zoveel last van deze penisnijd? Ik ben geen man. Wil ik ook niet zijn. Voor sommige dingen heb ik als vrouw gewoon de spierkracht niet. En dan vraag ik om hulp, voelt de man zich gelijk ook gewaardeerd. Wist je bijvoorbeeld dat mannen nu ook al last hebben van baarmoedernijd? Ergens gaat het dan niet goed zou je zeggen…
Begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk is het een groot goed dat we stemrecht enz. hebben verkregen, ik zou ook niet weten waarom we dat als vrouw ook niet zouden hebben. Het is ook ronduit belachelijk dat wanneer we hetzelfde werk verrichten als de man, de vrouw nog altijd minder verdient. Maar draait emancipatie uiteindelijk ook niet om keuzevrijheid?
Wanneer ik zeg dat ik huismama ben en geen baan buitenshuis meer ambieer wordt ik altijd een beetje bevreemd en meewarig aangekeken. Ik heb een diploma en ben zeker niet dom. Een baan vinden zou ook geen probleem zijn. Ik vind het echter zalig zo. Geen stress met halen en brengen van de kinderen. Is er één ziek? No problemo, ik ben toch thuis met ze. Wat een rust geeft ons dat!
Vind jij dat de vrouwenemancipatie doorslaat? Of is het nu de beurt aan de man om zich aan te passen door minder te gaan werken en meer taken over te nemen?
Afbeelding Werkende moeder aan de telefoon met kind op schoot: Kaspars Grinvalds – Shutterstock.
