Afgelopen weekend zag ik in het nieuws een filmpje van een aantal vluchtelingen in België. De jonge, overwegend gekleurde mannen hopen allemaal wanhopig op een gelegenheid om het Kanaal over te steken. Er stoppen vrijwilligers die eten bij zich hebben en de mannen springen allemaal in een rij, hoopvol wachtend op een beetje eten. Wie weet is het wel de enige maaltijd van de dag? Een van de vrijwilligers moppert tegen de cameraman: “De Belgische overheid doet helemaal niks om deze mensen te helpen!” En ik? Ik erger me kapot aan wat ik zie…
Geen medelijden
Het spijt me, ik kan het niet helpen. Trouwens, spijt het me wel echt? Vluchtelingen verdienen alle hulp die ze maar kunnen krijgen, maar met dit stelletje gelukszoekers heb ik gewoon echt geen medelijden. Waarom ik denk dat het gelukszoekers zijn? Omdat het allemaal jonge, gekleurde mannen zijn die hopen op een beter leven in Engeland. Gun ik ze dat dan niet? Jawel hoor, ik gun ook deze mannen al het geluk van de wereld, maar niet ten koste van ons.
‘Hulpverleners’
Wat ik nog het ergste vind is dat ze bij voorbaat al weten dat ze totaal geen kans maken op een verblijfsvergunning en toch hierheen komen. Sterker nog, in Libië liggen de ‘hulpverleners’ op een steenworp afstand van de kust onder het mom: mensenlevens redden. Het kan aan mij liggen, maar ik snap niet dat deze zogenaamde ‘hulpverleners’ niet in de gaten hebben dat ze bijdragen aan het in stand houden van grootschalige mensensmokkel. Vorige week zag ik in het nieuws dat de mensensmokkelaars hun duim op steken in de camera’s, terwijl de vluchtelingen opgepikt worden door de hulpverleners. Wie smokkelt hier nu werkelijk mensen? En als die avontuurlijke mannen (die geld hebben, anders konden ze de reis niet betalen) dan eindelijk het veilige Europa hebben bereikt, dan hebben ze ook nog het lef om eisen te gaan stellen!
Simpele ziel?
Misschien ben ik een te simpele ziel, maar als je dan toch eindelijk levend en wel veilig grondgebied hebt bereikt, dan ben je toch niet in de positie om eisen te gaan stellen? Dan mag je op je blote knietjes dankbaar wezen dat het desbetreffende veilige land je niet direct bij kop en kont pakt en je, hoppa, direct op de eerste vlucht retour stuurt naar het land van herkomst. Bij twijfel over welk land dat precies is, mogen we er zelf eentje kiezen. Laten we je dan maar meteen inruilen tegen de vrouwen, kinderen en ouderen die in de onveilige situatie achterbleven. Want als het zo gevaarlijk is in je land van herkomst, dan laat je die toch niet zomaar achter?
Verbazing
Normaal gesproken uit ik op mijn blog nooit mijn mening over zo’n gevoelig onderwerp als de vluchtelingencrisis. Deze kwestie heeft Nederland namelijk al genoeg verdeeld. Waarom ik dan nu toch een uitzondering maak? Omdat ik me blijf verbazen over de hele gang van zaken. Natuurlijk heb ik makkelijk praten, ik werd geboren in Nederland. Ik woon in een relatief veilig land, heb voldoende te eten en andere luxe. En ja, ik waardeer dat echt enorm.
Maar…
Aan de andere kant, als ik in hun schoenen zou staan dan zou ik waarschijnlijk ook op jacht willen gaan naar geluk en blij zijn dat er vrijwilligers zijn die zich mijn lot wel degelijk aantrekken. Die proberen op te komen voor de rechten die ik als vluchteling zijnde op dat moment niet heb. Ja, misschien zou ik ook wel eisen stellen, een brutaal mens heeft immers de halve wereld en nee heb je, ja kun je krijgen.
Vluchteling of gelukszoeker? Het is toch allemaal wat minder zwart/wit dan het op het eerste gezicht lijkt. Maar waar ligt uiteindelijk de grens?
