Zoals zo vaak was ik vandaag weer eens op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Ik was getuige van een ongeluk tussen twee auto’s. Sinds dat moment vraag ik me af: zou jij doorrijden na een ongeluk?
Kruispunt
De school waar Levi op zit staat bovenaan een heuvel. Op de heenweg moet ik altijd flink doortrappen terwijl het op de terugweg bijna vanzelf gaat. Heb ik net lekker de vaart erin, moet ik helaas alweer afremmen. Onderaan de heuvel ligt namelijk een behoorlijk druk kruispunt. Dit kruispunt wordt geregeld door zogenaamde “bolletjes verkeerslichten”. Ken jij hem nog van je theorie examen? Rechtdoorgaand verkeer gaat dan altijd voor afslaand verkeer. Persoonlijk vind ik het geen handig systeem, maar goed…
Net voor ik bij het kruispunt was sprong ons verkeerslicht op groen. Dat was boffen, ik mocht vaart maken in plaats van afremmen! Terwijl ik het kruispunt nader hoor en zie ik voor me ineens twee auto’s op elkaar botsen. Een linksafslaande auto botste op een rechtdoorgaande…
Doorrijden
Ik stop en kijk eens om me heen. Een moment lijkt de wereld stil te staan. Niemand onderneemt actie, ik stap af en zet mijn fiets op de standaard. Ineens komt iedereen weer bij zijn positieven, ziet dat zijn of haar stoplicht groen is en begint te rijden. Vol ongeloof kijk ik mensen aan, gooi mijn handen vragend in de lucht en roep: “Is er dan werkelijk niemand bereid om even te stoppen?” Hoe kunnen al die mensen doorrijden na een ongeluk?
Allebei groen
De ene auto staat midden op de kruising. Terwijl er auto’s voorzichtig passeren, stapt de bestuurster uit. Ik vang haar op. Ze blijkt hier niet bekend te zijn, kent het kruispunt ook niet. “Ongelooflijk, ze reed zomaar door!” roept ze uit. Rustig vertel ik haar dat het er nu even niet toe doet, maar dat beide partijen in dit geval groen hadden. Dat ze helaas zelf in dit geval fout zat. Ik vraag haar of de auto nog kan rijden en vraag of ze de auto van de kruising af kan halen.
Ondertussen loopt ik naar de andere bestuurster. Zij zit nog steeds in haar auto. Ik zie een man met een telefoon in zijn hand en vraag of hij toevallig de politie belt. Hij knikt bevestigend en ik voel me rustiger worden. Fijn om te weten dat ik hulp heb gekregen! Ik open met luid gekraak het portier van de bestuurster. Ik vraag haar hoe het gaat en of ze in orde is. Ze knikt en zegt gelukkig nergens pijn te hebben. Ze lijkt in een lichte shock te zijn.
Politie
Op dat moment komt ook de politie er al aangereden. Ik loop weer even naar “bestuurster nummer 1”, die druk aan het bellen en regelen is geslagen. Nadat ze heeft opgehangen omhelst ze me en bedankt ze me dat ik gestopt ben. “Ongelooflijk dat iedereen doorreed”, zegt ze. Ik kan niet anders dan mijn verbazing met haar te delen. Dat iedereen zomaar doorreed heeft denk ik nog de meeste indruk op me gemaakt.
De politie neemt het al snel over. Ik praat met de man die de politie belde. We spreken allebei onze verbazing uit over dit kruispunt. Als je hier onbekend bent snap ik dat je op dit kruispunt de mist ingaat. We vragen de politie of we nog wat kunnen betekenen, maar gelukkig wordt het verder verzekeringswerk. Ook de politieagent bedankt ons uitvoerig dat we gestopt zijn: “Ik zie het helaas vaak anders…”
Met nog natrillende handen en de tranen in mijn ogen vervolg ik op de fiets mijn weg. Ik bedenk me stilletjes dat ik hoop dat, mocht ik ooit een ongeluk krijgen, er toch mensen zijn die zich over me ontfermen. Die niet doorrijden na een ongeluk. Want ik heb nu met eigen ogen kunnen zien hoe kwetsbaar je dan bent…
