Hoe groot of klein je ook bent, als je jarig bent dan mag je trakteren. Tenminste, als je het leuk vindt om even stil te staan bij het feit dat er weer een jaar voorbij gevlogen is. Zeker wanneer je -kleine- kinderen hebt is het leuk om voor hen groots uit te pakken, toch? Vandaag deel ik mijn vrij uitgesproken mening over trakteren met je en ik ben eigenlijk ook heel benieuwd hoe jij er over denkt.
Veiligheid eerst
Gisteren las ik een artikel over trakteren op de peuterspeelzaal. De schrijfster vertelt dat er vaak nog wel het een en ander scheelt aan de traktaties, met name schort het aan de veiligheid. Ze geeft zelf aan niet zo snel over suiker te willen klagen. Een heel nobel streven hoor, maar ik vraag me af: is dat wel terecht? En hoe zit het met de hoeveelheden die getrakteerd worden? Veel ouders lijken elkaar de loef af te willen steken als het op het trakteren aankomt. Het moet immers alleen maar meer, groter en leuker? En in hoeverre heeft de school of peuterspeelzaal hier een rol in? Dit zijn zomaar een paar vragen die ik mezelf stel wanneer ik het stuk lees.
Mijn mening over trakteren
Oké, tot zover is het allemaal leuk en aardig, maar ik heb dus een vrij uitgesproken mening over trakteren. Ten eerste vind ik dat je er als ouders bij stil moet staan wat je aan peuters trakteert. Zeker en vooral aan peuters. Je hebt een voorbeeldfunctie, want snoepen is niets anders dan aangeleerd gedrag. Mag jouw tweejarige peuter in de huiselijke sfeer een lolly eten? Prima, mijn zegen heb je, maar mijn kinderen krijgen dat thuis niet. Zeker niet op de leeftijd van twee jaar. Waarom niet? Naast dat ik het niet veilig vind, vind ik de overbodige suikers en kleurstoffen ook niet bepaald nodig.
Ben je bang dat je peuter niet blij is met een leuk versierde banaan of iets dergelijks? Ik zou werkelijk niet weten waarom een peuter er niet blij van zou worden. Want wat is er mis met een vrolijk aangeklede banaan? Ik weet zeker dat ik de jongste twee kids meer plezier doe met een banaan of ander stuk fruit, dan een lolly. Sterker nog, ze kennen het bestaan van zoiets als een lolly nog niet eens! Op het moment dat je de keuze maakt om je kind kennis te laten maken met snoep kun je eigenlijk niet meer terug. Je kind weet nu immers wat hij mist. Maar nogmaals, dit is mijn mening. Elke ouder maakt deze keuze voor zichzelf, ik ben de laatste die daarover kan en mag oordelen.
Maar…
Het wordt echter een ander verhaal wanneer mijn kind bij de jouwe in de klas zit en jij jouw kindje dus op dingen als lolly’s laat trakteren. Want dan laat je mijn kindje kennismaken met de dingen die ik al een paar jaar succesvol buiten de deur weet te houden! Het kan voor een keer geen kwaad zeg je? Ik denk daar toch echt anders over, want het blijft niet bij een keertje. Volgende week is er namelijk weer een ander kindje jarig. En zoals ik al eerder zei, de beslissing om een kind te voorzien van snoep ligt bij de ouders en niet bij iemand anders.
Groepsdruk
Toen mijn oudste op de basisschool zat heb ik hem geloof ik maar één keer op chips laten trakteren. En dat was in groep acht. Ik was toen heel erg zwanger en koos ook een keer voor gemak. Ik heb wel een paar keer cakejes gebakken als traktatie en een keer een komkommerkrokodil en andere gezonde, maar lekkere, toestanden gemaakt. Veel gekker dan dat werd het niet. En tegenwoordig is het helemaal eenvoudig. Op Pinterest kun je namelijk allemaal gezonde en makkelijke traktaties vinden. Je kunt je dus niet verstoppen achter het excuus dat je geen inspiratie of iets dergelijks had!
Waar ik me ook nog nooit druk over heb gemaakt is over wat anderen trakteerden zodat ik maar aan die ‘eisen’ kon voldoen. Het is te belachelijk voor woorden dat we als ouders zijnde, volwassenen dus, elkaar altijd maar willen aftroeven. Nogmaals, dat is mijn mening, misschien denk jij daar wel heel anders over.
Regels
In mijn herinnering had de basisschool van mijn oudste wel een aantal regels waar de traktaties aan moesten voldoen. Liever geen chips, zoetigheid en dergelijke. In mijn ogen is ‘liever geen’ veel te vrijblijvend. En dat bleek ook wel uit de traktaties die sommige kinderen mee naar school namen. Zeker in de tijd dat het merendeel van de mensen in de wereld aan obesitas lijdt mag er van mij echt paal en perk aan gesteld worden. Zo ben ik ook van mening dat er geen pakjes sap en andere ongezonde zaken mee naar school gegeven mag worden, al is dat weer een hele andere discussie. Ik zeg we doen gevaarlijke en ongezonde traktaties vanaf nu compleet in de ban!
Dus nee lieve mama, je bent absoluut geen zeikerd! Ik zal waarschijnlijk, in vele ogen, nu wel de zeikerd zijn, maar dat maakt mij dan weer niets uit. Van mij mag het nog een stukje strenger allemaal. Want, en daar is ‘ie weer: het gaat tenslotte om onze kinderen, onze toekomst!
