Ben jij ook zo iemand die af en toe stiekem denkt: 20 jaar geleden waren er nog niet zo veel autisten…Je kunt het misschien ook anders bekijken: creëert onze maatschappij autisten?
Antroposofie
Voor de middelste naar de vrije school ging schafte ik een boek aan: Kinderspreekuur. Het hoe, wat en waarom van de aanschaf weet ik niet eens meer. Het is in ieder geval geschreven door twee artsen en gebaseerd op de antroposofie. Iedere keer als de kids ziek zijn en ik me afvraag wat het is en of ik iets ter ondersteuning voor ze zou kunnen doen, raadpleeg ik mijn ‘grote boek’. Ben je niet bekend met de antroposofie? Ik raad je aan om je er eens mee bezig te houden. Het is niet zo gek als soms wordt beweerd.
De antroposofie gaat uit van reïncarnatie. Ik hield me daar nooit zo mee bezig als ik eerlijk ben. Maar als je van reïncarnatie uitgaat kun je stellen dat iemand met autisme niet volledig geïncarneerd is. En dat vind ik wel een hele mooie gedachte. Dan kun je je ook beter voorstellen dat het voor iemand met autisme een enorme uitdaging is om hier op aarde te moeten zijn.
Vrijeschool Facebookgroep
De leer van de vrije school is gestoeld op de ideeën van de westerse filosoof Rudolf Steiner. Omdat de vrije school, net als de antroposofie trouwens, eigenlijk nieuw voor me is en ik het interessant vind om erover te lezen, ben ik lid geworden van de Vrijeschool Facebookgroep. Hier kwam ik het artikel van Antroposana tegen. En alhoewel het dateert uit 2016 vind ik het een interessante en tegelijkertijd treurige theorie dat de huidige maatschappij autisten creëert. “We leven in een wereld die voor steeds meer mensen te snel, te onvoorspelbaar, te chaotisch, te uitdagend is en die te veel eigen initiatief en zelfwerkzaamheid vraagt”, aldus kinderarts Edmond Schoorel.
Dubbele diagnose
Nou heeft mijn puber een dubbele diagnose. Naast het Syndroom van Asperger heeft hij ook ADHD. Tegen zijn autisme helpt natuurlijk niks, maar om zich beter te kunnen concentreren slikt hij medicijnen. De medicijnen werken naar behoren hoor, hij zit inmiddels in 3 vwo. Maar als ouder je kind medicijnen, drugs, geven voelt soms toch een beetje dubbel. En na het lezen van dit interview vroeg ik mijn puber, maar eigenlijk ook mezelf: “Geef ik die medicijnen voor jou of voor mezelf?”
Accepteren wie je bent
Puber was ervan overtuigd dat ik ze geef omdat dat beter is voor hem. En natuurlijk heb ik zijn belang altijd voor ogen gehad. Want laten we wel zijn, zonder medicijnen geen 3 vwo. Hoe graag hij het ook zou willen. Maar waarom, en voor wie, moet hij op de top van zijn kunnen presteren? Als hij op een lager niveau ook gelukkig is, maakt het mij allemaal niet zoveel uit. Je bent immers zoveel meer als je hoogste diploma. En toen sloeg de twijfel toe: accepteer ik mijn oudste wel zoals hij is of creëer ik door de medicijnen het kind wat ik graag zou willen hebben?
Maatschappelijke druk
Natuurlijk is het antwoord niet eenvoudig. Dat is het nooit. Want als ik hem stuiterend en hyperend zou accepteren, dan hebben we ook nog te maken met zoiets als onze omgeving. En die druk van buitenaf is toch groter dan ik dacht. Kennen we als ouder niet allemaal dat moment dat je kind zich misdraagt en iedereen je aankijkt? Dat je het liefst even door de grond wil zakken (ook al is dat nergens voor nodig)? Zulke momenten heb je met een autistisch kind nog net iets vaker kan ik je vertellen…
Dus ja, ondanks dat het geven van medicijnen niet altijd even prettig voelt, het is op dit moment wel het beste voor hem. En ja, het maakt ons leven ook een stuk prettiger en aangenamer. Gelukkig vindt onze puber dat zelf ook en wil hij graag zijn vwo halen. En daarom kies ik, nou ja, wij, voor die medicijnen. Omdat ik hem het allerbeste gun en hoop dat hij zich zo staande kan houden in een maatschappij die steeds meer eisen aan ons lijkt te stellen…
